บทที่ 183

ในเมื่อเธอไม่รู้ เขาก็ไม่มีความจำเป็นต้องพูด

ยังไงซะมันก็เป็นแค่เวรกรรมที่จบไปแล้ว

และเสิ่นอวิ๋นอู้ของเธอ สมควรได้เจอผู้ชายที่ดีกว่านี้

เมื่อคิดได้ดังนั้น โจวซวงซวงก็ใจเย็นลง เธอยิ้มออกมาแล้วพูดล้อเล่นว่า “อืม อย่างเช่นเห็นคนจูงหมา หรือไม่ก็ขอทานอะไรแบบนี้”

เสิ่นอวิ๋นอู้: “...เธอไม่เป็นไรแน่นะ ที่สน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ